I. Etap przygotowawczy przed wywołaniem głosek szeregu szumiącego („sz”, „ż”, „cz”, „dż”)

Ćwiczenia języka: (zrób codzienne 4 wybrane ćwiczenia)

  • krasnoludek (język) zagląda do gardła” – cofamy język za wałek dziąsłowy, w głąb jamy ustnej, zaczynając od górnych zębów, a kończąc na podniebieniu miękkim
  • „liczenie ząbków” – dotykamy czubkiem języka górnych zębów po wewnętrznej stronie, podczas szerokiego otwierania jamy ustnej
  • „mycie zębów” – oblizujemy językiem górnych zębów po wewnętrznej stronie przy zamkniętych, a następnie otwartych ustach,
  • kierujemy język w kąciki ust (zęby widoczne),
  • klaskanie językiem – naśladujemy odgłos konia uderzającego kopytami o bruk;
  • „zaczarowany język” – przytrzymujemy przez kilka sekund czubek języka na podniebieniu przy szeroko otwartych ustach;  

 

 I. Etap przygotowawczy przed wywołaniem głosek szeregu syczącego - „s”, „z”, „c”, „dz”.

 Ćwiczenia oddechowe:

  • dmuchamy na chorągiewki i wiatraczki;
  • „tańczący płomyczek” – dmuchamy na płomień świecy w odległości niepozwalającej zdmuchnąć płomyka, lecz wyginać go;
  • dmuchamy na papierowe łódki pływające w misce z wodą;
  • zawody „kto dmuchnie dalej” – zdmuchujemy kulki waty z ręki;
  • wydmuchujemy bańki mydlane;  

SEPLENIENIE – SZEREG CISZĄCY

I. Etap przygotowawczy przed wywołaniem głosek szeregu ciszącego: ś, ź, ć, dź.

Ćwiczenia języka:

  • „koci grzbiet” – opieramy czubkiem języka o wewnętrzną powierzchnię dolnych zębów i próbujemy unieść środek języka do podniebienia,
  • oblizujemy językiem wewnętrzną powierzchnię dolnych zębów i dziąseł;
  • liczymy czubkiem języka dolne zęby po wewnętrznej stronie;
  • „skaczący języczek” – naprzemiennie dotykamy czubkiem języka górne, a następnie dolne siekacze po wewnętrznej stronie, przy otwartych ustach;

 

I. Etap przygotowawczy przed wywołaniem głosek „k” i „g”

Ćwiczenia usprawniające (wzmocnienie mięśni tyłu języka):

  • ziewanie przy szeroko otwartych ustach;
  • wdychanie powietrza nosem i wydychanie ustami, podczas szerokiego otwierania ust;
  • picie gęstych napojów przez długą i cienką słomkę;
  • przysysanie drobnych papierków przez rurkę i przenoszenie ich na plansze;
  • opieranie języka o dolne zęby;

Mowa bezdźwięczna

Bezdźwięczność -  specyficzny rodzaj dyslalii, w którym zaburzona jest korelacja dźwięczności w trzynastu parach opozycyjnych. Oznacza to, że głoski dźwięczne w obrębie poszczególnych par są realizowane w postaci ich bezdźwięcznych odpowiedników, czyli są wymawiane bez udziału więzadeł głosowych, co prowadzi do znacznego zniekształcenia fonetycznej budowy wyrazów, a nawet do zmiany znaczenia wyrazów (np. Tomek - domek; kosa - koza).